Julikveld.

I gårkveld hadde me ein sånn sommarkveld som eg ønskjer meg mange av i sommar.

Ikkje eit vindpust.

Ein kvileplass "under dei lauvtunge tre".

Søt, sterk lukt av vivendel lokka fram gøymde og gløymde minne frå andre sommarkveldar.

Ei av dei deiligaste lukter som finst.

Nærsyn eller langsyn, eg nyt begge deler.

Himmelen ber bod om at det er regn i vente.

Prestegårdsrosa blømer.

Denne kvelden treng ikkje bedet ly frå leveggen, men ikkje alle kveldar er som denne.

Ein avgøymd port oppunder kastanjetrea står open for dei som vil rusle vidare ut av hagen...

Den ene dagen

Det er en sommerdag for lenge siden
som roper meg tilbake gjennom tiden.

Den ligger lukket bak en hekk av klunger
blant hestemaur og gule tiriltunger.

Den vasser brun og barbent i en fjære
og lukter gammel tang og nybredd tjære.

Den rasper grønne kart av solbærbusken
og flyr til himmels i den høye husken.

Den ligger fjetret og fortapt på magen
og sluker Ivanhoe i eplehagen.

Den slåss på tørre never med venninnen
som sender krokketkulene på pinnen.

Den er et nystekt brød på kjøkkenbordet
og slåmaskinens knepring over jordet.

All lyd og lukt og smak og farge kommer
fra denne dagen i min barndoms sommer.

Som endte med den lykkelige smaken
av nyslått kløver og av rene laken.

~Inger Hagerup~