Adventsdikt til eit femårs barn.

Eg høyrde dette diktet på P1 i radioen i dag og fekk lyst å dele det vidare. 

Nå er det lenge sidan eg hadde ein femåring i hus, men det er mange minne som dukkar opp når eg leitar fram adventskrans og lys, og stjerner og sjuarma-lysestake til vindauga...

Adventsdikt til eit femårs barn

Tone Ringen

Førjuls tid trør enno stilt i dørene her heime.

Eg hentar fram frå skuff og skap dei same tinga,

år for år.

Så vart eg kan tar eg ei lita hand i mi og leier

små tankar til eit ukjent land,

der kvardagsrøynda teier.

For det er Stillas veker no, når mørkret,

mjukt og tett,

gjev alt av ljos ein undrings glans

av von og draum og lengt.

Du vesle son, det eg ber fram til minnet ditt nett no

skal vekse til ei handlings tru

når du vert mann, ein gong.

Ingen skal få øyde desse dagane, dei få.

Året har så mange veker, der vi ikkje rår.

Som eit ljosskip sigler huset, stilt og lett som snø.

Vi to helgar no ei soge,

sidan vel du sjølv.