X-faktor blomsterutgaven blomsterfavoritt.

Nå er me komne til siste runde i x-faktor-konkurransen som Moseplassen arrangerer. 

Denne gongen kan me velje svarte, grønne eller fleirfarga blomar. 

Ein av mine absolutte favorittar er vivendel!

Nokre meter frå inngangsdøra på huset vårt går hagen over i eit brattlendt område med 

bergknausar og "villhage" med tre og det som elles vil vekse der heilt utan hjelp frå meg.

 Her breier vivendelen seg villig over store område. 

Vivendel har ein av dei herligaste angar ein kan finne i blomeverda synest eg. 

Lukta er sterkast om kvelden, natta og i tidlege morgontimar 

før sola eller eit vindpust tørkar doggen bort. 

Lukta av vivendel har følgd meg gjennom alle somrane mine 

og ber med seg minne frå barndom, ungdom og vaksenliv.

Eg har lyst å dele nokre av desse minna.

Det første er frå sommaren eg fylte sju år. Den sommaren blei det bygd ny silo på Heimdal. 

Frå å tørke alt graset som høy som me alltid hadde gjort blei nå mesteparten lagt i silo.

Nå kunne mor og far også jobbe med grashausting om kveldane. 

Me småjentene sat då på "fjosskotsjen" og åt kveldsmaten vår frå matboks, 

ofte med kakao til, medan mor og far la i siloen.

Når me kom inn på tunet og skulle inn for kvelden slo godlukta frå vivendelen imot oss. 

Dette barndomsminnet dukkar opp hos meg kvar sommar.

Seinare då eg kom i ungdomsåra kom eg ofte heim i seine nattetimar

 og blei møtt av den same herlege lukta. Eg har både gode og såre minne frå den tida.

Her seier vel diktet av Kolbein Falkeis som eg har sitert under 

noko om det å vere ung som mange av oss kjenner oss igjen i.

For eitpar år sidan kom eg ruslande ned vegen vår langt på natt 

etter ein flott kveld saman med gode venner. Det var ei blikkstille, 

varm natt og dei første fuglane var begynt å helse eit nytt morgongry velkome.

Då "møtte" vivendelen meg med så mange minne; 

gode, varme, triste, vonde, såre, lukkelege, 

alle fasettane livet er samansett av 

og som gjer det til den flotte mosaikken det er

 med mørke, lyse og fargerike bitar. 

Eg blei fylt ein stor takk over livet.

Vårnatt

Nå bygge nåttå stille
si tynne stjernebro,
og øve den går eng og skog
og maidagen til ro.

Den fysste sommarfuglen
har lukt sitt vingepar,
og som ein song av fred og jord
går søvn fra gard til gard.

Men ennå våke drømmer 
bak vegg og stengte grind.
I unge hjerter suse det
ei lengting sår og linn.

Og febervarmt aleina
når alt har funne havn
lukke heite lepper seg
forelska rundt et navn.

Ei vårnatt bygge stille
si stjernebro så tung
å herregud, så godt det va
og vondt å væra ung.

Kolbein Falkeid

(Diktet er i Vamp sin versjon)

Kikk innom her og sjå alle dei flotte deltakerane som er med i denne siste runden :)