På leit etter røter.

Både farmor og farfar døydde før eg blei fødd så eg kjenner dei berre gjennom det far har fortalt. Farfar blei født i 1868 og vaks opp på Thorland her på Bokn. Farmor kom frå Refsland i Hauge i dalane, ho blei født i 1880. Farfar reiste til Amerika i ungdommen, men kom tilbake etter nokre år. Farmor var tenestejente hos ein fin familie i Stavanger då ho møtte farfar. Dei gifte seg i 1905. I dei første åra som mann og kone eigde og dreiv dei Thorland hotell i Stavanger. Barna kom som perler på ei snor, men det blei ikkje berre lukke for familien. Av ti barn døydde fem, tre som barn og to som unge vaksne. Etter nokre år i Stavanger flytte familien til Thorland på Bokn der farfar kom ifrå. Eit par år etter blei garden Heimdal på Sæbø til sals så i 1915 flytte dei hit eg bur i dag. I helga var eg og mannen min på ein liten ferietur. Turen gjekk mellom anna til Refsland på leit etter røtene mine. På bilete under ser me vegen inn mot tunet.

Me stoppa for å spørje etter vegen då me nærma oss, me fekk vite at me var på rett veg og at det var eitpar km til å køyre. Me stoppa ved ei hytte og her møtte me eit ektepar, det viste seg at mannen er firmenning med barna våre. Me blei bedt inn på koseleg besøk og fekk kaffi og nysteikte lappar. Dei fortalde om slekt og hendingar og mange trådar blei nøsta opp. Dei viste også bilde, her er huset farmor budde i då ho var lita. Huset hadde seinare brunne så det var lite igjen på buplassen. Det einaste huset som stod att var bryggarhuset, det var nesten dekka av humle. Her er muren som fjøset stod på. I dag er plassen seld og det står ei hytte på muren.

Trappa er laga av store heller som var golv i fjøset tidlegare. Låvebruberget, her stod løa tett inntil på høgre sida og dette berget blei brukt som låvebru. I hagen stod det gamle rosetre, stauder og bærbuskar. Prestegårdsrosa på bilde er akkurat den same som står i hagen her hos meg. Eg trur utan å vite for sikkert at farmor har fått ei rot heimefrå, kanskje har ho også har hatt humle og løytnannshjarte med seg. Den gamle kvernsteinen har dei noverande eigarane laga hagebord av.

I Refslandstjørna er det fleire små holmar og det er lagt steinar mellom slik at dei kunne gå over her og mjølke kyrne når kyrne beitte på andre sida av tjørna. Det gav ei merkeleg kjensle å gå her i farmor sine fotefar og tenke på at her sprang ho berrføtt og lett på foten som lita jente. Ved denne tjørna sat ho kanskje i vakre sommarkveldar og lengta ut, og drøymde om framtida. Då ho var ung var ho hos ei spåkone som fortalde at ho skulle møte ein mann med mørkt hår og bart som kom over eit stort hav. Ho møtte farfar som kom heim frå Amerika. Slik såg huset ut her på Heimdal då farmor kom hit. Her opplevde ho glede og her opplevde ho sorg. Hadde antibiotikaen vore oppfunnen på den tida kunne kanskje fire av barna som døydde blitt friske, også sjukdommen nummer fem døydde av er det gode botemiddel for i dag. Til tross for motgang var farmor kjent for å ha godt humør og ho hadde lett for å le. Framfor alt må ho ha vore ei sterk kvinne, både fysisk og psykisk. I dei tider var garden ganske stor med mykje tungt arbeid. Barna var med i arbeidet frå dei var små. Eg veit ikkje kor mange gonger ho var tilbake til barndomsheimen etter at ho reiste ut, mon tru om ho lengta heim av og til -til sine. Ho kom frå ein gard i innlandet, der utsynet var høge fjell, ei tjørn og eit vatn. Ho kom til ei forblåst og naken øy i havgapet, her var utsynet grasbakkar og sjø. Verken farmor, farfar eller far er mellom oss i dag, alle tre har levd store delar av liva sine her på garden og dei har budd i huset eg bur i i dag. Her høyrer eg også til, eg er sterkt knytt til Heimdal.

Tider skal komme, tider skal henrulle, slekt skal følge slekters gang.